Artykuły wychodzą mi dobrze a teraz szkolę się w pisaniu opowiadań. Jak dotąd napisałem 3 opowiadania o Enemy Territory: Quake Wars ( jedno 2 str., następne 3 str. i kolejne 5 str.) Teraz na powitanie napisałem krótkie opowiadanko, które może przedstawia Garreta trochę inaczej niż niektórzy sobie wyobrażają, ale w końcu to twórczość własna. Jest to pierwsza część, niedługo napiszę następną. Jest dość krótka ale następne planuję napisać trochę dłuższe tak z 5 str. jedna Krwawy Zachód
***
Garret otworzył drzwi i wszedł do małego, kamiennego domku. Tym razem to nie było typowe włamanie. Te sukinsyny zmusiły go, żeby wszedł tu i ukradł jakieś informacje i chociaż zapewniali, że nie napotka na drodze do celu większych kłopotów złodziej stanowczo im nie ufał. W końcu czego można się było spodziewać po ludziach tego pokroju? Niestety nie dokończył myśli bo do pomieszczenia wpadło trzech ludzi okutych w przykrywające całe ciało okazałe, czarne zbroje.
- Stój i poddaj się, natychmiast! ? powiedział spokojnie, lecz stanowczo największy z rycerzy.
- Chyba nie myślicie, że nie przewidziałem takiej możliwości? W końcu jestem mistrzem wśród złodziei, nieprawdaż?
W chwili, gdy wyciągali miecze, Garret błyskawicznie zaczepił hak, do którego przywiązana była lina o jedną ze zniszczonych kolumn i wywijając w powietrzu salto wyskoczył przez balkon, zatrzymując się zaledwie dwie stopy nad ziemią. Wypuścił z rąk linę i ciemną uliczką pobiegł w stronę przygotowanej kryjówki. Oczywiście przeciwnicy nie mogli zauważyć, że podczas krótkiej konwersacji papiery, które leżały na stole powoli zniknęły w czeluściach kieszeni włamywcza. Pewnie nie zaczeli go jeszcze gonić tylko dla tego, że próbowali bezskutecznie znaleźć dokumenty, które były także ich obiektem zainteresowań. Pomyślał, że ludzka głupota nie zna granic i podbiegł do drzwi znajdujących się z boku dość sporej kamienicy pukając, tak jak mu kazano 5 razy szybko i 3 razy długo. Po chwili w drzwiach ukazał się zleceniodawca, wysoki blondyn z długą blizną biegnącą na ukos przez cały lewy policzek. Miał on około 35 lat i z tego co Garret zdążył się o nim dowiedzieć był bezwzględnym fanatykiem lubującym się w torturowaniu ludzi. Służył on dla jakiejś organizacji zwanej Motmos zajmującej się podróżami między wymiarami i czarną magią. Oczywiście była to organizacja tajna i nielegalna, która do osiągniecia swych celów nie wachała się kogoś zabić lub najbezczelniej w świecie szantażować nawet najważniejsze osobistości w mieście.
- Masz papiery? ? powiedział złowrogim głosem rzezimieszek.
- Najpierw uwolnij dziewczynę, potem dostaniesz te swoje świstki.
-No dobrze. Nie wejdziesz do środka?
Powiedziawszy to gestem zaprosił mistrza złodziei do pokoiku. Garret nie mając lepszego pomysłu zdjął kaptur i wszedł do środka. Złodziej pierwszy raz od bardzo dawna czuł się zdenerwowany i miał potargane nerwy, lecz nie okazywał tego po sobie. Pomyśleć, że nie byłoby całej sytuacji, gdyby nie to, że on sam wielki Garret zakochał się? tak po prostu się zakochał?
Do pomieszczenia wszedł tępo wyglądający pachołek i powiedział z nieukrywanym przerażeniem w głosie.
-Szefie, ta dziewczyna co ją mieliśmy pilnować wyskoczyła przez okno. Chyba już nie żyje.
Blondyn cały poczerwieniał na twarzy a przez umysł Garreta zaczeły przelatywać bezładne myśli i ogarnął go niewyobrażalny smutek oraz brak chęci do życia, lecz po chwili gdy się uspokoił miał już plan. Chciało mu się płakać jak dziecko ale pomyślał, że musi zemścić się na tych, którzy do tego doprowadzili. Nie zastanawiając się już dłużej nad niczym i korzystając ze zmieszania zbirów wyciągnął spod płaszcza szybkim ruchem sztylet i wbił prosto w lewą pierś stojącego bliżej tępego bandziora a potem wyciągnął go i rzucił w stronę blondyna. Ten już zorientował co się dzieje i zdążył zasłonić głowę, lecz sztylet wbił się w ramię i prawdopodobnie uszkodził tętnicę, bo herszt zaczął obficie obryzgiwać swoją krwią wszystko dookoła. Złodziej chciał upewnić się, że cios był śmiertelny ale musiał szybko uciekać z powodu dochodzącego ze schodów szybkiego i nerwowego tupotu ciężkich butów. Wziął tylko szybko jakieś dokumenty leżące na stole i wbiegł na drzwi, które dosłownie wypadły z framugi. Wybiegł jakby w ślepej furii na ulicę i ukrył się w wąskim, ciemnym zaułku obok sąsiedniego budynku. Pierwsze raz w swoim życiu Garret był w sytuacji, w której stracił całkowicie nad sobą panowanie. Nie był już w stanie logicznie myśleć lub czegokolwiek zrobić. Gdy pogoń przebiegła obok wstał i nie zważając, że strażnicy mogą go zobaczyć i rozpoznać poszedł wolnym krokiem w stronę swojego mieszkania. Gdy był już na miejscu usiadł na łóżku i przypomniał sobie parę ostatnich dni. Dni spędzonych ze swoją ukochaną. Była to Piękność o kruczoczarnych włosach, smukłej, wysportowanej sylwetce oraz szczerym i wesołym uśmiechu, który prawie nigdy nie opuszczał jej twarzy. Nie była za wysoka, co nie przeszkadzało jej w swoim fachu. Miała na imię Nertia i była tak samo jak Garret złodziejem. Poznali się w dość nietypowych okolicznościach, a mianowicie to on ją pierwszy zobaczył podczas, gdy próbowała okraść jego mieszkanie ale to już zupełnie inna historia. Zresztą znali się dopiero dwa tygodnie a już wiedzieli, że to jest prawdziwa miłość. Spędzali ze sobą cały dzień, a w nocy razem wyruszali do pracy. Wczoraj nie poszła z nim, bo się źle czuła a gdy wrócił do domu wczesnym rankiem zamiast Nertii zobaczył tego człowieka, który zlecił mu w zamian za jej uwolnienie ukraść te cholerne papiery. Ale to już nie miało znaczenia. Teraz znaczenie miała już tylko zemsta i wiedział, że jest gotowy zginąć byle tylko pomścić ukochaną. Garret w końcu położył się i zasnął. Czekał go ciężki tydzień ale był na to gotowy.
KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ
)
