[LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Rozplącz swoją wyobraźnię. Zagość w świecie stworzonym przez fanów lub do nich dołącz.

Moderator: SPIDIvonMARDER

matilon
Młotodzierżca
Posty: 851
Rejestracja: 23 grudnia 2009, 13:41
Lokalizacja: Lublin

[LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: matilon »

Nowe mini opowiadanie.
Pisałem je trzy wieczory i jeden poranek.( nudy były)


Powrót Oka
- Ból, ból, wszędzie ból. Gdziekolwiek nie spojrzysz tam widzisz ból – mruczała półprzezroczysta duch wlekący się po swoim więzieniu. Więzieniem nazywał stary, dwupiętrowy dom, opuszczony pięćdziesiąt lat temu, z powybijanymi oknami i ledwo trzymającymi się w zawiasach drzwiami. Za mocno, by odpaść, za słabo by stanowić jakąkolwiek ochronę – Dlaczego ja?
Nienawidził siebie, bo wiedział czemu on. Przed dwudziestoma laty, gdy miał lat dwadzieścia, był nie wyróżniającym się wyrostkiem. Nazywał się John Dick. Jego ojciec był bogatym kupcem, toteż nie brakowało mu pieniędzy na uciechy. Lubił dobrze popić. Pewnego dnia, strzelił mu do głowy pomysł, by założyć się z kolegami oto, że przetrzyma jedną noc w Mrocznym Domu. Ponoć kiedyś, szalony ojciec zamordował swoją żonę i dzieci, po czym powiesił się. Od tego czasu, dom stoi pusty. Kilka dni później, przy świetle księżyca stał przed swoim celem. Gdy tylko przeszedł przez próg domu, poczuł się nieswojo. Zewsząd dobiegały go ciche szepty i wrzaski. Mimo to nie spanikował i chcąc wygrać zakład, usiadł na krańcu zdewastowanych schodów. Przesiedział już w środku prawie trzy godziny, gdy na zewnątrz usłyszał ciche kroki, trzasnęły drzwi i do środka weszło troje zamaskowanych postaci. Widząc go, nic nie powiedzieli i ruszyli ku niemu. Nie mógł się poruszyć. Pierwsza postaci podniosła wydobyty wcześniej miecz w górę… i tylko tyle pamiętał. Nazajutrz obudził się bez ciała i nie mogąc wyjść z przeklętego domu, błąkał się po nim.
Nagle usłyszał łomot na parterze i po dosłownie sekundzie pojawił się na dole. Przy drzwiach stał zakapturzony, noszący biały płaszcz mężczyzna. Jego bronią był przewieszony przez plecy miecz. Miał prawie metr dziewięćdziesiąt.
- Czyżbyś był kolejnym pijakiem lub awanturnikiem chcącym sprawdzić, czy historia o duchu jest prawdziwa? – zaczął duch – W takim razie poznaj swoich poprzedników. – spojrzał w stronę gnijących zwłok, kości i szkieletów.
- Nie. – jego głos był chłodny, spokojny, opanowany – Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia.
- Tak? – zjawa był bardzo zainteresowana – Jaką?
- Mogę ci wrócić ciało i życie.
Duch zamknął oczy.
- Ciało jest słabe. Życie jest bólem.
- Mogę ci dać coś zupełnie innego.
- Nie interesują mnie rzeczy materialne.
- Nie chodzi mi oto. Czy nie chciałbyś zobaczyć cierpienia, śmierci twoich zabójców? Nie zależy ci na tym.
Duch poczuł dobrze mu znany ból, który trwał krótką chwilę, poczym odpowiedział:
- Tak, chcę.
- Dobrze. Wrócę tu jutro.
Po chwili został sam.

Garrett zbudził się oblany potem. Od dwóch tygodni, co noc śniły mu się koszmary. Do tego te szepty, ciągle je słyszał. Ostatnio doszedł do tego ból, w miejscu gdzie kiedyś miał oko. Dwa razy stracił przytomność, szczęściem w swoim mieszkaniu. Z braku lepszych pomysłów wyszedł z kamienicy i ruszył w stronę pobliskiej tawerny. Było po dziesiątej, więc ciemność powoli ogarniała Miasto. Wkrótce dotarł do celu i wszedł do środka. Wewnątrz, jak zawsze było pełno ludzi. Swoim zwyczajem siadł w rogu. Spojrzał na leżącą gazetę, i od razu zachciało mu się pić. Na pierwszej stronie dużymi literami napisano:
„Włamanie do Muzeum Miejskiego”.
Zaintrygowany czytał dalej.
„Jedyne co zostało skradzione, to Oko – tajemniczy artefakt, wykradziony przez Garretta, Mistrza Złodziei z nawiedzonej katedry w Starej Dzielnicy. Jak głosi plotka, grał on znaczącą rolę w ataku potworów na Miasto, kilka lat temu. Strażnicy twierdzą, że kradzieży dokonał duch. Kustosz muzeum w odpowiedzi…”
Garrett nie czytał dalej, kręciło mu się w głowie.
- Ciekawe – mruknął – Za ciekawe.
Wstał i wyszedł. Stojąc w drzwiach gospody rozglądał się w poszukiwaniu straży, gdy jego uwagę przyciągnął mały szczegół. W oddali, na wzgórzu stał Mroczny Dom. Pierwszy raz w życiu nie widział świateł w oknach pozbawionych szyb. Zaciekawiony postanowił podejść i wybadać sprawę. Po paru momentach przeszedł granicę zabudowań i podszedł do rozpadającego się płotu okalającego wzgórze. Słysząc kroki, skrył się w cieniu. Zza domów wyszło pięć postaci ubranych na biało. Jeden szedł przodem a czterech ciągnęło trzech nieprzytomnych mężczyzn. Wkrótce zniknęli w czeluściach opuszczonego domu. Po kilku minutach usłyszał krzyki i wrzaski.
- Nie będę wam przeszkadzać – powiedział sam do siebie, ruszając do domu. Oczywiście przy okazji ukradł kilka sakiewek.
Duch patrzył jak powoli, w męczarniach umiera trzech, niemłodych już mężczyzn. Czuł dziwną rozkosz, na widok rzucających się w konwulsjach ciał. Nagle usłyszał jakby dochodzący z daleka szept:
- Chciałbyś dłużej odczuwać te uczucie, prawda? Ja wiem co trzeba uczynić. A ty wiesz co zrobić.
Duch mocniej ścisnął trzymane w ręku Oko i spokojnie patrzył na mężczyzn dokańczających egzekucje. Jeden z nich, ten który przyszedł do niego wcześniej powiedział:
- Nasza część umowy została dotrzymana. Teraz daj Oko.
Zjawa jeszcze mocniej ścisnął pięść.
- Nie. – po czym podniósł drugą rękę i wycelował w resztę mężczyzn. Ci od razu padli martwi. Spojrzał na tego, który pozostał przy życiu.
- Teraz pora na ciebie – i wycelował w niego.
Mężczyzna przeleciał przez drzwi i wyleciał cztery metry przed dom, upadł i pojechał po ziemi jeszcze kilka metrów aż wreszcie się zatrzymał.
Nagle znów odezwał się szept:
- Czujesz to? Co za uczucie!
- Chce więcej. – wyszeptał duch – Więcej!
- Dobrze.
Zjawa znowu zacisnęła rękę na Oku i zamknęła oczy. Gdy je z powrotem otworzyła, przed nią stało pięć Ratmanów. Jeden z nich wysunął się do przodu.
- Co robić, panie? – zapytał się.
- Zabijać, zabijać jak najwięcej zabijać – polecił duch.

- Garrett…
Złodziej odwrócił się, jednocześnie wymacając granat ogłuszający.
- Czego chcesz?
- Jesteś nam potrzebny.
Nieznajomym okazał się mężczyzna w średnim wieku, bardzo wysoki, miał na sobie biały, brudny płaszcz. Twarz jego była poorana zmarszczkami a głos spokojny i chłodny.
- Tak? A mianowicie do czego?
- Oko… wpadło w niepowołane ręce.
Garrett zadrżał, ale nie okazał po sobie większego zainteresowania.
- A co ja mam z tym wspólnego?
- Musisz nam pomóc.
- Serio? Czyżby była to jedna z historii: „Garretcie, całe Miasto i świat jest zagrożone, więc musisz nam pomóc, ale nic z tego nie dostaniesz”?
Mężczyzna spuścił oczy.
- W sumie to… tak.
- Spytajcie jakiś fachowców. Może Strażników?
- Strażnicy są już… zbędni.
Nagle na zewnątrz ktoś zaczął krzyczeć, ktoś inny jęczeć, a po chwili powstała różnorodna mieszanina krzyków. Nieznajomy podszedł do okna, a za nim Garrett. Cała ulica była w ogniu, na ziemi walały się trupy, a setki Ratmanów pałętał się, zabijając i niszcząc wszystko, dobijając rannych.
- Spójrz. – pokazał na ten krwawy obraz – Chcesz by oni wszyscy zginęli, by Miasto spłonęło? Chcesz?
- A co oni mnie interesują. Za kilka dni wróci do normy. Mało to takich ataków przeżyło to miasto?
- Tego nie przeżyje, gdyż Oko, sterując osobą, a raczej duchem, jest zdolne zapanować nad całym światem.
- Nie wiem…
- Więc wytłumaczę ci to tak: Jeśli wszyscy zginą, nie będziesz miał kogo okradać.
- Dobrze. Zgadzam się. To jest ostatni raz.
- A, żebyś wiedział, to nazywam się Sinabr.
- Bardzo mi miło.
W odpowiedzi nieznajomy podniósł rękę i wypowiedział słowa:
- Excurto ta assass cas.
Dziwne, bardzo jasne światło zabłysło wokół nich, więc Garrett zamknął oczy. Po chwili gdy je z powrotem otworzył, okazało się że znajdują się na dziedzińcu wielkiego zamku. Otaczały ich postacie, ubrane jak Sinabr.

- Ciemność, ból, strach. Jak dobrze. – Duch był podniecony, krążył w tą i z powrotem po rynku, oglądając zniszczone, spalone budynki, sponiewierane ciała i słysząc krzyki mordowanych ludzi – Wkrótce cały świat padnie przed zwykłym duchem, o niezwykłych możliwościach. – zaczął przeraźliwie się śmiać.
Jego śmiech przerwał szept:
- Jest jedna osoba, która może wszystko pokrzyżować.
- Kto? – Duch nie wydawał zbyt zdenerwowany
- Garrett.
- Garrett? Kim jest Garrett?
- Złodziejem. Nie lekceważ go.
- Ja? Ja mam się bać zwykłego złodzieja!
- Nie lekceważ go.

- Chodź. – Sinabr skierował się w stronę przeciwległej stronę dziedzińca, gdzie znajdowały się wielkie drzwi.
Złodziej niechętnie ruszył za nim. Wkrótce znaleźli się w olbrzymim pomieszczeniu. Zapewne była to biblioteka. Stosy książek piętrzyły się na stołach, a półki pękały od ciężaru od ich ciężaru. Sinabr podszedł do pierwszego stołu i spojrzał na jedyną otwartą księgę.
- To co mam za was zrobić – zaczął Garrett
- Musimy unieszkodliwić Oko.
- Oko? Więc dobrze myślałem…
- Oko zawładnęło duchem jakiegoś nieszczęsnego faceta. To z jego polecenia niszczą Miasto.
- Duch? To wystarczy chyba to. – wyjął bombę błyskową.
- Nie starczy. Artefakt, uczynił go zbyt potężnym. Na początku będziesz musiał zabrać mu Oko. Potem dotkniesz go Łzami Budowniczego.
- Łzy Budowniczego? Pierwsze słyszę.
- Jest to woda święcona z Najwyższej Kaplicy Młota. Podobno te Łzy spływają z figury Budowniczego, więc wygląda to jakby rzeźba płakała. Przyniesiesz je tutaj, a my zrobimy z niej broń, zdatną go zniszczyć. Coś jeszcze?
- Tak. Ile czasu zajmie wykonanie tej broni?
- Jakieś dwadzieścia minut.
- A jak z powrotem się tutaj dostanę?
- Trzymaj to. – Sinabr podał mu dziwny, dość kruchy, krążek. – Rzuć go o ziemię, a z powrotem pojawisz się tutaj. A teraz żegnaj.
Wymówił jakieś słowa o Garrett pojawił się na korytarzu swojej kamienicy.

Wielkie, żelazne drzwi z trudem otworzyły się. W środku było pusto. Taj jak wszędzie, Młoty, poszły bronić Miasto, a zostali wybici do nogi. Teraz każda świątynia jest pusta. Garrett od razu skierował swe kroki ku ołtarzu. Za nim stała wielka rzeźba przedstawiająca boga Młotodzierżców.
- Faktycznie płacze.
Mówiąc to, przystawiał już małą flaszeczkę do strumyka wody. Cierpliwie czekał aż wypełni się do końca, po czym schował ją do kieszeni i odwrócił się. Nagle drzwi się otworzyły i do środka wtargnęło około dziesięciu Ratmanów. Garrett bez zastanowienia wystrzelił w ich kierunku strzałę ognistą. Kilku padło, kilku zawinęło się w locie, ale biegło dalej. Złodziej wyjął z kieszeni krążek i bez wahania rzucił go o ziemię.
- Wybaczcie chłopaki – zwrócił się do Ratmanów – ale wzywają sprawy… światowe.
To mówiąc zniknął.

- Daj szybko tą wodę – Sinabr był zdenerwowany, ledwo się hamując – Zaczekaj tutaj.
Garrett zaczął oglądać zamek. Był olbrzymi. Cztery, każda na rogu, wieże były bardzo wysokie. Dziedziniec z czterech stron otaczał właściwy budynek, będący dużą, wysoką, ale niższą od wież budowlą. Po dwudziestu minutach z wnętrza wyszedł Sinabr, trzymając w ręku sztylet.
- Trzymaj. A teraz idź. – polecił.
Złodziej obejrzał broń. Ostrze był szare, matowe, chłodne i wilgotne w dotyku.
- Idź. Nie trać czasu.
Dwóch żołnierzy jak na zawołanie otworzyło bramę. Bez wahania przeszedł przez nią. Ogarnęła go ciemność. Po chwili pojawił się na dachu jakiegoś budynku.

Duch z każdą chwilą czuł się silniejszy. Wyglądał dziwnie. Był jakby między ciałem a eteryczną istotą. Nosił Oko na złotym łańcuchu, który zawiesił na szyi. Cały czas kręcił się po prostokątnym rynku. Garrett spoglądał na niego z góry. Wyczuł moment gdy ten był odwrócony do plecami i skoczył wypijając miksturę zwolnienia. Słysząc jakiś szmer, zjawa obróciła się, ale złodziej rzucił w nią bombą błyskową. Duch oślepł. Minęło kilka wlokących się powoli sekund, aż odzyskał wzrok. Widzą przeciwnika mającego Oko, zaczęły łapać go drgawki. Po chwili zaczęło nim rzucać.
- Oddaj! – z trudem wyszeptał – Oddaj! Bo zabiję!
- Spróbuj szczęścia.
Duch wycelował w niego rękę, ale Garrett próbował uskoczyć. Niestety, czar zahaczył go o nogi, więc kręcąc się, poleciał dwa metry do tyłu. Po tak silnym ciosie nie miał siły wstać. Dobiegł go śmiech Ducha, tym bardziej wyraźniejszy, im bardziej tamten się zbliżał. Dzieliło ich tylko pięć metrów. Ostatnim wysiłkiem zerwał się, i rzucił sztylet zjawie w pierś. Wbijając się w ducha sztylet od razu rozsypał się w proch. Jego twarz wykrzywiła się w straszliwym grymasie, po czym zniknął.
Garrett osunął się omdlały na kolana. Świat przed nim zaczął kręcić się, by po chwili zniknąć.

Prolog
Garrett wstał z łóżka zlany potem. Wodził nieprzytomnym wzrokiem po mieszkaniu. Wreszcie, nie mając lepszych pomysłów zdecydował się na wyjście do pobliskiej tawerny…
Nie masz wymaganych uprawnień, aby zobaczyć pliki załączone do tego posta.
Ostatnio zmieniony 14 stycznia 2011, 18:45 przez matilon, łącznie zmieniany 2 razy.
Awatar użytkownika
Hadrian
Złodziej
Posty: 2423
Rejestracja: 08 stycznia 2009, 13:38
Lokalizacja: Gdańsk
Kontakt:

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Hadrian »

+Ciekawy pomysł

+/-Nowa frakcja... hmm... mogłeś ją bardziej opisać ;)

Błędy:
-Nie wiedziałem co się dzieje! Oddziel fragmenty gdzie opisujesz co robi duch, a co Garrett, a co Sinabr.

-Literówki, ale to nic.

Ogólnie: niezbyt mi się podobało ;) jakbyś chociaż oddzielił (Patrz: pierwszy minus) to może lepiej by było. Ale jak na twoje drugie opowiadanie to dobre. :)
matilon
Młotodzierżca
Posty: 851
Rejestracja: 23 grudnia 2009, 13:41
Lokalizacja: Lublin

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: matilon »

adriannn pisze:Oddziel fragmenty gdzie opisujesz co robi duch, a co Garrett, a co Sinabr.
Oj, w wordzie oddzielałem, ale tu zapomniałem.
Awatar użytkownika
SPIDIvonMARDER
Garrett
Posty: 5183
Rejestracja: 29 stycznia 2008, 21:32
Lokalizacja: Świątynia Nieba z Zaginionego Miasta
Płeć:
Kontakt:

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: SPIDIvonMARDER »

Dużo lepsze od poprzedniego, ale i tak... niezbyt dobre moim zdaniem :/
Strzelasz pomysłami (ciekawymi) w tempie 5 na zdanie, a tekst jest króciutki. Przesycony i przez to płytki... żadnych wyjaśnień, opisów i przez co bez klimatu i banalny. To troche tak, jakbyś pisał encyklopedię.

Sporo błędów dotyczących gramatyki... pięć Ratmanów na przykład.

Nie lubię w tekstach takich absolutów jak "wyciagnął rekę i padli martwi". Dodałbym chociaż jakiś efekt magiczny ;)

Tak generalnie... to o co tu chodzi? Był sobie duch jakiegoś kolesia, potem znikąd dostaje Oko i rozp... pół Miasta. garrett teleportuje się w zaświaty, rzuca w ducha nożem, duch ginie i wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Moim zdaniem brakuje tu logiki oraz konsekwencji w stosunku do zgodności ze światem Thiefa. Jakbyś zastąpił imię Garrett np. Bobem, Strażników np. Zakonem Feniksa, a Oko np. Jabłkiem, to wyszloby na to samo.

Garrett mówiący do strażników "miło mi" ;) Ciekawe...
+ wiele innych drobnch pierdółek.

Podsumowanie: jest dużo lepiej niż poprzednio, ale to nadal... przynajmniej dla mnie, nie jest TO ;)
Obrazek
Awatar użytkownika
Dex
Paser
Posty: 257
Rejestracja: 28 września 2008, 14:40
Lokalizacja: Wrocław

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Dex »

Cieszę się, że jeszcze ktoś piszę - to naprawdę dobry znak.
Ja sam nadal jestem w trakcie pisania, lecz ciągle coś zmieniam, dodaję, czytam znów i usuwam. Do momentu, kiedy nie będę pewien, że to to..

Wracając do Ciebie - niestety, pogubiłem się od samego początku, do samego końca. Faktycznie, brak przedzielania opisów zrobił swoje. Chaos. Czytając to, miałem wrażenie, jakbyś pisał to przez cały dzień, z drobnymi przerwami, ciągle coś dodając, niekoniecznie kończąc to, co zacząłeś. Dodatkowym minusem jest brak opisów, wszystko jest totalnie spłycone i "na szybko".

Podobnie, jak SPIDIvonMARDER, ja również nie wiem w efekcie, o co tutaj chodziło. Gdzie jakiekolwiek powiązanie w akcji? U Ciebie ilość pomysłów nie szło tym razem w parze z logiką, moim zdaniem.

+ za pomysł, ale to wszystko. Pisz dalej i dostosuj się do słów SPIDIEGO, myślę, że wyjdzie Ci to na dobre przed następnym opowiadaniem :)
matilon
Młotodzierżca
Posty: 851
Rejestracja: 23 grudnia 2009, 13:41
Lokalizacja: Lublin

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: matilon »

Opowiadanie pisałem z nudów, bo robiłem format, a nie chciało mi się instalować gier. A poza tym net nie działał.
Awatar użytkownika
SPIDIvonMARDER
Garrett
Posty: 5183
Rejestracja: 29 stycznia 2008, 21:32
Lokalizacja: Świątynia Nieba z Zaginionego Miasta
Płeć:
Kontakt:

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: SPIDIvonMARDER »

A co ma net do pisania? ;)
Obrazek
matilon
Młotodzierżca
Posty: 851
Rejestracja: 23 grudnia 2009, 13:41
Lokalizacja: Lublin

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: matilon »

Nie korzystać z internetu w celach rozrywkowych, więc napisałem to opowiadanie z nudów.
Awatar użytkownika
Dex
Paser
Posty: 257
Rejestracja: 28 września 2008, 14:40
Lokalizacja: Wrocław

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Dex »

^ mam wrażenie, że szukasz wymówki. Skoro podjąłeś się temu wyzwaniu, to nawet w momencie nudy, nie powinno ono być przez nią umniejszone. W takim razie nie do końca rozumiem, dlaczego je tu zamieściłeś, wiedząc, że czytelnicy opowiadań "thiefowskich" są bardzo wybredni i głodni nowych opowieści ;)

Moje opowiadanie (Powrót) pisałem również z nudów - wydaje mi się, że jest ono dowodem na to, że można zaciekawić czytelnika, nawet, gdy "net nie działa" i "nie chciało mi się instalować gier". O co mi chodzi? Jeżeli podejmujesz się pisaniu, rób to z pasją, lub chęcią a nie z nudów, bo inaczej to chyba do niczego nie prowadzi, a nie przeczę - pomysł miałeś dobry, szkoda, że został spłaszczony. No chłopie, bierz się do roboty i czekam na kolejne! :)
Awatar użytkownika
Artass
Egzekutor
Posty: 1539
Rejestracja: 07 października 2006, 11:45
Lokalizacja: Kraków

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Artass »

Przeczytałem.
<kopiuj + wklej - opinia Spidiego> ;)
A i panie głodnynowychopowieści Dex - możesz spojrzeć na moje opowiadanie? To najnowsze? Blask Zimnego Ostrza ;)
Obrazek
Awatar użytkownika
Caer
Szaman
Posty: 1054
Rejestracja: 05 stycznia 2003, 13:23
Lokalizacja: Karath-din
Kontakt:

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Caer »

A ja (tak dla odmiany ;)) stanę w obronie.

Opowiadanie jest, owszem, króciutkie i może nie tyle płytkie, co pozbawione tła i opisów ("płytkie" sugerowałoby, że jego przeciwieństwem będzie opowiadanie "głębokie", z przesłaniem, ambitne itp. :) ), ale przynajmniej autor zastosował narrację z różnych punktów widzenia, co wcale często się nie zdarza. Mamy również piękne zapętlenie na końcu (nie jestem pewna, czy poparte fabularnie, ale co tam ;)). Radość czytania psują naturalnie błędy, powtórzenia i brak opisów przedstawionego świata, ale generalnie, jak na bardzo pierwszą wersję, jest to ciekawa lektura. Teraz trzeba usiąść i trochę to rozbudować :).
Awatar użytkownika
Keeper in Training
Arcykapłan
Posty: 1409
Rejestracja: 01 października 2009, 15:01
Lokalizacja: Miasto, Południowa Dzielnica (przy fontannie)
Kontakt:

Re: [LITERATURA] Powrót Oka - Mini Opowiadanie

Post autor: Keeper in Training »

Caer pisze:A ja (tak dla odmiany ;)) stanę w obronie.

Opowiadanie jest, owszem, króciutkie i może nie tyle płytkie, co pozbawione tła i opisów ("płytkie" sugerowałoby, że jego przeciwieństwem będzie opowiadanie "głębokie", z przesłaniem, ambitne itp. :) ), ale przynajmniej autor zastosował narrację z różnych punktów widzenia, co wcale często się nie zdarza. Mamy również piękne zapętlenie na końcu (nie jestem pewna, czy poparte fabularnie, ale co tam ;)). Radość czytania psują naturalnie błędy, powtórzenia i brak opisów przedstawionego świata, ale generalnie, jak na bardzo pierwszą wersję, jest to ciekawa lektura. Teraz trzeba usiąść i trochę to rozbudować :).
O, zgadzam się z Caer (*Keeper staje cichutko za prawym ramieniem Caer i z nie wróżącym niczego dobrego dla ewentualnych przechodniów gładzi "Łamigłówkę", czyli wiernego blackjacka. Tak przygotowana do dyskusji, kontynuuje...* :twisted: :hyh *). Zdecydowanie po przeróbce może z tego wyjść fajna sprawa. To, że nudziwszy się, wziąłeś pióro do ręki, absolutnie Ci się chwali. Na przyszłość drobna rada: zanim wstawisz tekst, przejrzyj go kilka razy na świeżo. Ale nie jest źle! Najważniejsze, że Ci się chciało. Trochę mało "dopieszczone", ale rozumiem, miałeś wenę, ale czasu brakło itd. Mnie osobiście denerwuje, kiedy mam pomysł, ale mało czasu na przepisanie. Wtedy nie ma wyboru - czekam, bo może to przesada, ale z pisaniem to jak z dzieckiem - wolę pomęczyć się trochę i nazbierać na porządny wózek :). Owszem, ciekawe było przedstawienie z kilku stron, ale oddziel to na przyszłość gwiazdkami czy czymkolwiek, podziel na rozdzialiki czy coś w tym rodzaju.

Jeśli mogę coś zasugerować: będę marudzić, ale dawajcie więcej opisów! Takich, które jeśli opowiecie na imprezie, zainteresują towarzystwo :P . To doskonały sposób na sprawdzenie, czy to już "to": zebrać grupkę kilku ochotników (UWAGA: nieletnich, koniecznie nieletnich! Dzieciaki nie będą Wam kadzić :twisted: !), po czym bez dłuższych wstępów opowiedzcie historię. Pozwolę sobie bezwstydnie powtórzyć najfajniejszy kawałek z "Gier zespołowych" Caer i Mareckiego... "Najważniejsze to opowiedzieć historię (...)" :rad !
"(...) Garrett had the humbling realisation that he'd smothered more girls than he'd kissed. A good deal more. An embarrassingly good deal." - RedNightmare, "Half-Full"
ODPOWIEDZ