To ja wrzucę coś krótkiego od siebie, choć nie wiem czy już tego tu czasem nie publikowałem. A co mi tam - macie...
JEZUSOWE PARE DNI
Szedł pod górę smagany biczami innych. Bolało, ale cóż mógł zrobić - sam się na to pisał więc narzekania byłyby nie na miejscu. Zastanawiał się, co złego właściwie uczynił. Nie znalazł odpowiedzi. Nienawiść wprost kipiała z jego prześladowców, a przedłużeniem ich rąk, ich nienawiści, były bicze smagające go raz za razem gdy tylko zwolnił lub przystanął na chwilę. Widział ich twarze przed wyjściem - byli jak dzikie zwierzęta. Nieobliczalni. Bał się jeszcze raz spojrzeć w te twarze. Jak strasznie musiały wyglądać teraz, umorusane od jego zakrzepłej krwi, zawzięte, w tym szaleńczym tępie ich zwyrodniałych myśli. Nie patrzył więc. Spuścił głowę w dół i szedł jednostajnym krokiem przed siebie. Wokół gromadził się coraz większy tłum. Ciekawscy ludzie, jeden przez drugiego, przedzierali się do pierwszego szeregu gapiów chcąc zobaczyć wszystko dokładnie. W zasadzie nigdy nie myślał nad tym, że ludzka ciekawość i chęć przeżycia uwłaszczającej godności człowieka rozrywki jest aż tak wielka. Jak płytkie myśli w tej chwili przychodziły tym ludziom do głowy? Tego nie mógł wiedzieć. Przypuszczał, że on - smagany biczami, cały pokrwawiony i wyczerpany - myślał więcej i głębiej o tym co się stało, o tym co się dzieje i o tym co się stanie... Wiedział, że jego koniec jest bliski, że zaniedługo odejdzie z tego świata. Nie martwił się tym jednak. Wolał jak najszybciej umrzeć niż być dalej bitym i poniżanym. Myślał, że tego nie wytrzymie, że nie da rady dojść na miejsce egzekucji - wydawało się ono tak odległe. Wtedy zobaczył w tłumie małą dziewczynkę. To ona dodała mu sił. Wszystko w co wierzył, a co zagłuszył ból i ludzka nienawiść, nagle wróciło. Stała u boku matki, wśród wrzeszczącego zaciekle tłumu, wpatrując się w niego badawczo. Wśród całego tego zgiełku, wśród tłumu żądnego krwi, była taka nieskazitelna. Jej myśli, myśli dziecka, były jeszcze nieskazitelnie czyste. Ludzie nie zdążyli jeszcze narzucić jej swojego patrzenia na świat i on to widział... w jej oczach. Współczuła mu. Nie wiedziała dlaczego ten człowiek został skazany przez innych ludzi na taki los. Nie rozumiała tego. Miała w końcu cztery lata.
- Mamo, czemu ci panowie go biją? - zapytała mała wskazując palcem na niego.
"Tak, nieskażona ludzka dusza jest dobra. Musi taka być. W przeciwnym razie Bóg musiał się pomylić, a on nie mógł tego uczynić..."
- Bo to zły człowiek - odparła matka.
"Dziwne. Płynie w nich ta sama krew, a jednak... różnią się od siebie. Upodobniła się do innych, a małą czeka to samo..."
- A co zrobił złego?
"Nie rozumie tego co tu się dzieje... tak jak reszta. Dla nich nie ma ratunku, mała nie ma z nimi szans. Ukształtują ją, zniszczą, zgniotą jej czyste myśli... i tak wkółko..."
- Gdyby nie był zły to by nie zasłużył...
Mała popatrzyła jeszcze raz na niego. Do oczu cisnęły się jej łzy. Odwróciła głowę kiedy upadł, a strażnicy zaczęli go katować. Widział to. Widział w małej szansę zmiany na lepsze w niedalekiej przyszłości. Widział w niej nadzieję. "Nie poddam się, pokaże wam, że dam rade zawszone psy!!!". Zacisnął zęby, podniósł się ostatkiem sił i parł dalej przed siebie. Już prawie nic nie widział z wycieńczenia lecz czuł na sobie dziesiątki spojrzeń. Nikt nie reagował aby mu pomóc, nikt nie przejmował się jego losem. Liczyła się rozrywka, w końcu tak mało jej było... "Pieprzone świnie. Gdybym mógł, sam bym wam wymierzył po sto razy batem!". Spojrzał w bok. Małej już nie było. Teraz samotnie musiał wspiąć się na wyżyny własnych możliwości i bez niczyjego wsparcia dotrzeć do celu. Jego walka z samym sobą była niczym młyn na wodę dla jego prześladowców. Ci widząc jego determinację, jeszcze bardziej się znęcali. On jednak się uparł, że pokaże im hart ducha, że potrafi dojść... Dokonał tego - doszedł po własną śmierć. Siedzący na wysokim krześle człowiek w czerwonej tunice, dał znak aby przestano go torturować po czym wstał i rzekł:
- Jezusie. Zostałeś skazany za obrazę religijną naszego kościoła. Karą jest śmierć... zostaniesz powieszony. Niech Bóg ma cię w swej opiece.
Po tych słowach urzędnik dał znak aby rozpoczynać egzekucję. Szybko spętano mu ręce i przyprowadzono przed oblicze kata.
- Chcesz jeszcze coś powiedzieć? - zapytał człowiek w tunice.
Milczał. Urzędnik nie czekał długo na odpowiedź. Widząc, że skazaniec milczy nakazał wykonanie wyroku. W tej chwili przejął go kat. Sam na sam z katem, na małym podwyższeniu.
- Nie bój się. To tylko chwila i po wszystkim. Masz szczęście, że nie trafiłeś na salę tortur.
Nie odpowiedział. Nie myślał o niczym. Zastanawiał się tylko jak to będzie, czy bardzo będzie bolało. Stanął na zapadni gotów na śmierć. Przed oczyma pojawiały mu się różne obrazy. Nie spodziewał się jednak tego, że zaczną mu się przypominać jego błędy. Nie myślał o rzeczach dobrych, nie myślał o rzeczach złych lecz po prostu - o błędach które popełnił. O błędach, które zaprowadziły go na szafot. Urzędnik bezceremonialnie dał znak do opuszczenia zapadni. Widział jak kat pociąga za sznur. Zobaczył jeszcze ludzi ciekawych widowiska. "Głupcy! Czego się spodziewacie? Powieszą mnie!". Ogarnęła go wątpliwość. Przed droga był taki pewny siebie. Czas od kiedy wyruszył spod murów miejskich, aż do teraz wydawał mu się niezmiernie długi. Tak, jakby minęło sto lat. Pętla zacisnęła się na jego karku, obraz błyskawicznie zamazał się, a przez gardło nie mógł nabrać powietrza. "Ten świat nie ma sensu..."
W zasadzie opis wydarzenia dość wiarygodny, pozwalający wyobrazic sobie całą scenę lecz scenka ta wydaje się jakby wyjęta z kontekstu. Po prostu zabito człowieka, ale nie wiadomo za co? Czemu uciekał? Kim tak do końca byli napastnicy (poza tym że byli Poganami)? Kim była sama ofiara?
Zawsze chętnie słucham opinii innych, a po tem staram się poprawiać swoje "twory" 
((((
.
.