:lol: Naprawdę próbowałem powstrzymac moje ręce, ale same wysłały to krótkie coś Dobra, to pierwsza z trzech części --> jak mi się zachce to napisze następne... SZKICE UMYSŁU
cz.1/3 W OCZEKIWANIU NA SEN
Wracali samochodem z uczelni. Było ich pięciu. -------, jak to często bywało, opowiadał reszcie jakiś żart. Roześmiali się głośno. Pogodny nastrój, mimo ciężkiego dnia w szkole, szybko udzielił się wszystkim. Rychło zapanował na dobre i zaczęło się opowiadanie kawałów oraz zabawnych historii. Nie liczyło się to, że niektóre słyszeli już setki razy, nikt na to nie zważał, nikt tego nie zauważał, nikt nie chciał tego zauważyć. Byle nie psuć atmosfery, bo właśnie o nią teraz chodziło. Znów buchnęli śmiechem, gdy /////// opowiedział swoją przygode z minionych wakacji. Rozmowa w samochodzie nabierała tempa i szybko zbiegła na temat gier, sportu, imprez i lasek. Jak to między facetami. I znów poraz tysięczny ******* przekonywał |||||||a, że to właśnie Elwira jest lepsza od Madzi, a nie na odwrót jak twierdził ten drugi. Do dyskusji włączyła się reszta. Zdania były podzielone. Po paru minutach sporów, "zwyciężczyni" nadal nie było widać, więc rozmowa zboczyła na temat imprezy, która miała się odbyć za dwa tygodnie. Zaczęły się plany jak to nie będzie fajnie, jaka to balanga będzie super, jak to będzie się lał alkohol litrami i jak to wszyscy dziko będą się bawili. Tak, to miała być prawdziwie dzika impreza. Po obgadaniu całej imprezy nastała chwilowa cisza. Na chwile podjęli jeszcze rozmowe o piłce i ostatnim meczu reprezentacji, a później jechali już w milczeniu. Z uczelni mieli godzine drogi, jadąc spokojnie. ------- spojrzał na zegarek. "Jeszcze piętnascie minut", pomyślał. Odwrócił się w prawo. Obok niego, gapiąc się przed siebie na drogę pomiędzy przednimi fotelami, siedział ///////. Obok niego, patrząc się przez szybę, siedział *******. Ciasno im było we trójkę z tyłu samochodu, ale co poradzić. ------- cieszył się, że wogóle miał dojazd pod dom. Spojrzał przez szybę. Drzewa szybko "przemykały" przed jego oczyma, jak gdyby chciały jak najszybciej zejśc mu z oczu. Wbił wzrok w drogę i przyglądał się przelatującym paskom przerywanej linii. Zadumał się. Już nie myślał o tym co działo się w samochodzie. Nie obchodziło go to. Myślał o domu, o tym co będzie robił kiedy zanurzy się w świecie który fascynował go o wiele bardziej niż ten rzeczywisty. Zastanawiał się co dziś zobaczy. Mimo, że obrazy które fundował mu umysł nie zawsze były dobre, chciał je zobaczyć ponownie. Coś go do tego pchało, myślał że to ciekawość. Z czasem jednak dochodził do przekonania, że to musi być coś więcej. Czasem obrazy były tak okropne, przerażające i chore, że nie mógł ich znieść. Zbierało go po nich nawet na rzyganie. Cóż mógł poradzić, że pragnął oglądać tylko piękne obrazy i to dla nich ryzykował. Nigdy jednak nie wiedział, które z nich wylosuje. Bał się tego, że koszmary stawały się coraz bardziej koszmarne. Nagle paski na jezdni zaczęły zwalniać i w końcu zatrzymały się. To wybiło go z zamyślenia. Podniósł zdziwiony wzrok. Stali na skrzyżowaniu. W samochodzie nadal panowała cisza. "Cholerne skrzyżowanie", przemknęło mu przez głowę. Spojrzał na zegarek - dom był już blisko. Tak blisko. Zdawało mu się, że do głowy zaczęły wlewać się myśli. Jedna za drugą, jedna za drugą, a wszystkie dotyczyły tylko jednej sprawy - tego co dziś zobaczy. Już dawno uznał to za swój prywatny dar, namiastkę szczęścia i wyjątkowości. Wyjątkowości o której nikt nie wiedział i nie miał się dowiedzieć. Po prostu nie widział sensu chwalenia się tym, a nawet jeśli by to uczynił to, w najlepszym razie, uznano by to za kolejny kawał. Ruszyli. Znów spojrzał nieobecnym wzrokiem za szybe. Jechali przez miasto. Mało jednak było ludzi na ulicach. Nie dziwił się, w końcu było dość zimno, a na dodatek zaczął kropić deszcz. Na szybie poczęły tworzyć się małe stróżki ześlizgujących się kropel. Przyglądał się im i rozmyślał nad tym kiedy ostatni raz widział deszcz w swych obrazach. Już tak dawno nie gościł w jego umyśle, nawet nie przyszło mu na myśl, że może zobaczyć deszcz w swoim nierealnym świecie. Dlaczego? Sam się teraz zastanawiał, ale wydawało mu się, że deszcz, ulewa, burza, to wszystko będzie tylko negatywnym elementem, zmusi jego umysł do przywołania coraz to bardziej gorzkich obrazów. A tego nie chciał, bo zwyczajnie się tego bał. Wiedział, że to go wyżera, powoli niszczy od środka powodując zatracenie się w prawdziwych realiach. Właściwie nie wiedział, w którym świecie czuje się lepiej. Pozytywne obrazy były lepsze, a koszmary były gorsze od tych prawdziwych. Na co dziś trafi? Tego nie wiedział lecz ten nierealny świat przyciągał. Jak magnes. Dlaczego? Może dlatego, że był niezbadany i stał przed nim otworem? Może był jednak lepszy od realnego? A może dlatego, że był właśnie nierealny? Nie potrafił sobie na to pytanie jednoznacznie odpowiedzieć.
- No, wysiadka panowie - rzucił beztrosko *******.
Wyrwał się z zamyślenia. Szybko ogarnął myśli i wysiadł z samochodu. Po codziennym "nara" dwójka pojechała dalej. Szybko pożegnali też *******a, który do domu miał w innym kierunku. Chwilę szli z wolna. ||||||| przypomniał jeszcze pare spraw szkolnych i stwierdziwszy, że musi dziś przysiąść nad książkami udał się do domu. ------- odwrócił się i zaczął powoli iść po schodach klatki. Dlaczego wydawało mu się, że pnie się po własną zgubę? A może to on już zaczął świrować? Czym prędzej odpędził te myśli i wszedł do domu. Nikogo nie było. Szybko przebrał się, plecak rzucił w kąt i udał się do łazienki. Obmył twarz i spojrzał na siebie w lustrze. Zobaczył zaaferowaną, podnieconą i troche przestraszoną twarz xx-latka.
- Cholera... - rzekł cicho wycierając się ręcznikiem.
Rzucił ręcznik na pralkę i udał się do kuchni. Odgrzany obiad jadł powoli, mechanicznie, patrząc jakby w jakiś odległy punkt. Nie zjadł wszystkiego. Poszedł do swojego pokoju i włączył komputer. Długo oczekiwana chwila nadchodziła nieuchronnie. Zdał sobie sprawę, że i tak jej nie odwlecze. Wyłączył komputer zanim ten zdążył się na dobre włączyć. Podszedł do łóżka i ostrożnie schylił się tak, aby zobaczyć czy coś pod nim jest. Było. Jak zawsze od paru tygodni były tam kartki. Wyciągał spod tapczana kartkę po kartce aż wyciągnął wszystkie. Bał się na nie spojrzeć, ale wiedział że musi to zrobić. I zrobił. Pięć kartek. Na każdej zły obraz, zły przekaz jego umysłu, zła strona jego duszy. Nie mógł uwierzyć w to co na nich było. To było chore. Upuścił kartki na ziemię, a sam cofnął się dwa kroki. Zaczął się trząść. Do oczu szybko wstąpiły słone łzy. Usiadł i zasłonił twarz rękoma. Nie wierzył w to co robił. Właśnie w takich momentach nie chciał znać swojego świata, swojej wewnętrznej walki. Z nosa pociekła mu cienka stróżka krwi. Wytarł ją rękawem. Siedział tak około godziny. W końcu trochę ochłonął i postanowił się przejść. Po mieście spacerował aż do późnego wieczora zastanawiając się, jak daleko może posunąć się w tym nierealnym świecie. Wydawało mu się, że nie będzie granicy, bo jak dotąd jej nie było. To go przerażało i martwiło. Nie wiedział czy powiedzieć komuś o tym wszystkim czy milczeć. Po tym co dziś zobaczył coraz bardziej pragnął się komuś zwierzyć. Na razie postanowił jednak zaczekać. Do domu wrócił około jedenastej. Był zmęczony. Zauważył już dawno, że to go wyczerpywało. Ile czasu będzie to w stanie wytrzymać? Nie wiedział, ale mimo wszystko pragnął jak najdłużej. Wiedział tylko, że jego psychika nie będzie w stanie długo tego wytrzymać. Zdawał sobie sprawę, że wewnątrz siebie już zaczął świrować. Kolacji nie jadł, bo stracił ochote na cokolwiek. Pościelił łóżko, na biórku ułożył stos kartek, a obok nich położył trzy ołówki, dwa długopisy i pare kredek. Zgasił światło i stanął nad łóżkiem. Jego serce zabiło szybciej, mocniej, goręcej. Waliło jak młot. Dziś bał się jak nigdy. Mimo to, ułożył się do snu i powoli zanużył się w swym świecie...
Oby tak dalej!
(a w każdym razie częściej).
). Proszę pisać na 
