Tatuaż kiedyś był przypisany do środowiska patologicznego, teraz to się zmieniło, stał się modny. Co będzie gdy moda przeminie a tatuaż pozostanie? Nie jestem przeciwna ozdabianiu swojego ciała, ale czy musi to być w sposób nieodwracalny (no, jakiś drobiażdżek ewentualnie)? Znam młode, mocno wytatuowane osoby, nie zawsze zadowolone ze swojej decyzji, często pochopnej lub podjętej w wyniku presji środowiska. Cóż mają powiedzieć - na starość będzie jak znalazł?
Kolczyki to inna sprawa, sama je noszę, ale nie tam, gdzie mogłyby mi przeszkadzać. Nie wyobrażam sobie jedzenia obiadu z kolczykiem na języku, czy wycierania nosa z przyczepionymi do niego kolczykami. Pomijam inne miejsca, np. pępek, gdzie wystający kolczyk kojarzy mi się ze skalpelem zostawionym w brzuchu przez nieuważnego chirurga, podczas operacji wyrostka robaczkowego.
(już się z niektórych śmieję) , zresztą nie uważam moich przemyśleń za jakieś "głębokie".
)
Właściwie to chcę o to zapytać. Mnie do tych rzeczy nigdy nie ciągnęło (jedyne tatuaże jakie lubię to te a la yakuza, chociaż nie zrobiłbym sobie, bo nie widzę powodu). Jak to jest, kiedy człowiek... właśnie chce mieć takie coś, farbowane albo blaszane? Czym się kierujesz w, że tak powiem, procesie decyzyjnym? Teraz trochę głębiej: czy potrafiłabyś powiedzieć, z jakiej potrzeby ty/ludzie chcą robić sobie tatuaże i piercing?
(zarosły mi, bo wyjęłam kolczyki za wcześnie). Później już poleciało, a jak już nie będę potrzebować czapki zrobię sobie sztangę.
Pozostaje mi albo podskoczyć do Wawy albo czekać aż mój chirurg wróci z Afryki(choć pewnie będzie próbował wybić mi to ze łba).
A co to do siusiaka Wacława jest? I po co to sobie instalować?
Już za czasów mojej młodości ta moda na tatuaże bardzo się nasiliła, a teraz to już w ogóle - prawie każdy młody musi mieć tatuaż. Uważam, że to wcale nie upiększa, a wręcz szpeci.
.
. (Nie, żebym chciała być w takiej sytuacji).
