Twórcom udało się stworzyć klimat, który jest odmienny od pierwszego Deusa, a który jest po prostu niesamowity. Po części to zasługa soundtracka, którego nie robił Alex Brandon (o dziwo - bo cholernie podobny efekt), a niejaki Michael McCann. Technicznie ścieżka ma w sobie dużo starego, tandentnego techno na bazie charakterystycznych klawiszy, ale wrażenie i efekt końcowy po prostu wymiatają. Ciekawa sprawa jest też z interfejsem i kilkoma innymi rzeczami, które sprawiają wrażenie, jakby grę chciano wręcz na siłę postarzeć - w kierunku pierwszego Deusa. Nie powiem, jest to solidna wartość dodana i ukłon w stronę fanów, choć ktoś mógłby uznać, że waha się to już na granicy przesady. W DX:HR podoba mi się też to, jak przedstawiono realia - pewnie w 2027 r. świat nie będzie tak wyglądał, ale w bardzo klarowny, konkretny i przyjemny sposób odzwierciedla to, co się dzieje teraz. Mam tu na myśli korporacje, reklamowane przez estetyczny i atrakcyjny marketing, oraz wnętrza ich biurowców - projektowane z myślą o pracownikach, aby pracowało mu się sympatycznie i tym samym czuł przywiązanie do miejsca pracy. Nawet nie pracując, a tylko skradając się w nich czuje się ten post-modernizm oraz wrażenie, że uczestniczy się w czymś ważnym.
Nie wiem kto, ale ktoś się naprawdę postarał właśnie przy kreacji wizerunku tych wszystkich korpo, włącznie z logo każdego z nich oraz z biurami, w których aż chce się pracować. Nawet wtedy, gdy praca ta polega na wyciąganiu haseł i poufnych danych
Wątek Megan był faktycznie niedokończony.
Były koszmarne, co nie odbijało się dobrze tak na gameplay'u, jak i na odbiorze świata. W mojej opinii pod względem przyjemności z grania zdecydowanie lepszy jest DX:HR, gdzie o gameplay zadbano niemal z każdej strony. Znowu odnosząc się do animacji - strażnicy potrafią obserwować teren z boku, obracając się w jego stronę, a cały czas pozostając w ruchu, idąc w kompletnie innym kierunku. Chyba nie ma obecnie skradanki, gdzie animacje członków patroli by były tak rozbudowane.
