Fan czy fanatyk?

[Marcin.B.Black]

Kiedyś jak się nagrałem w TDS, to nawet podpatrując ruchy Garretta, całkiem przydały się w zabawie w chowanego .

Ech... fajne czasy.. ;D

Ja tak zresztą mam, i nie jest to chyba wcale objaw Thiefa, że wchodzę do domu po cichu i czasem rodzinkę nakrywam na tym, że stoję sobie w pokoju, podchodzę a tu zaskoczenie z ich strony .

Generalnie fanatyzm to nieciekawa rzecz. Dobrze mieć jakąś pasję (w miarę sensowną), ale gdy przeradza się w fanatyzm to chyba trzeba się troszkę zastanowić ;P.

P.S Jeszcze przypomniała mi się sytuacja jak przyjechałem do kumpla, on grał sobie na komputerze, ja po cichutku wszedłem i ryknąłem mu do ucha.. taki średnio zabawny drastic xD.

[darkonia]

Mam kuzyna, który tak po prostu potrafi wejść do domu i nikt go kilka minut nie zauważy, a on chyba nawet Thiefa nie zna.

[Keeper in Training]

Mam kuzyna, który tak po prostu potrafi wejść do domu i nikt go kilka minut nie zauważy, a on chyba nawet Thiefa nie zna.

Tak, mnie też się to zdarza, zwykle zbyt często, niż tego bym sobie życzyła. Czasami, kiedy się zamyślę, to mogę sobie stać parę metrów od osoby i mówić do niej, a ona patrzy, jakby mnie tam nie było . W sumie łatwo jest rozróżnić już na klatce schodowej, który z lokatorów idzie na górę: mają inne kroki. No i tak, bywa, że ludzie się dziwią, gdzie jestem bądź że jestem. Wynika to jednak z tego, że po prostu lubię ciszę.

[karlat11]

Ja nie przepadam za ciszą... Uwielbiam, gdy ktoś coś mówi i oczywiście, gdy sama mówię.
Moi znajomi zazwyczaj narzekają, że za dużo gadam albo że nie umiem docenić ciszy... Ale czy można żałować tego, że jest się wygadanym? Ja uważam, że nie... Bo przecież rozmowa prowadzi do porozumienia i zgody.

Tak, mnie też się to zdarza, zwykle zbyt często, niż tego bym sobie życzyła. Czasami, kiedy się zamyślę, to mogę sobie stać parę metrów od osoby i mówić do niej, a ona patrzy, jakby mnie tam nie było .

To również nie jest mi obce uczucie... Strasznie mnie takie sytuacje denerwują, ale powoli się przyzwyczajam...
Najważniejsze, żeby coś zmienić na lepsze i wyjść z tego, może nie zwycięsko, ale jakkolwiek.

[Ezet]

Ja słucham do snu soundtracków, zwłaszcza remix "Sneaksie Thiefsie" (polecam ponad to czasami robię tajemnicze miny do lustra w łazience... a ciemności nie lubię bo ostatnio oglądałem filmiki z DeadSpace i obawiam Nekromorfów którzy mi wsadzą kosy w plecy... albo zjedzą

[Keeper in Training]

Tak, mnie też się to zdarza, zwykle zbyt często, niż tego bym sobie życzyła. Czasami, kiedy się zamyślę, to mogę sobie stać parę metrów od osoby i mówić do niej, a ona patrzy, jakby mnie tam nie było .

To również nie jest mi obce uczucie... Strasznie mnie takie sytuacje denerwują, ale powoli się przyzwyczajam...
Najważniejsze, żeby coś zmienić na lepsze i wyjść z tego, może nie zwycięsko, ale jakkolwiek.

Chyba się nie zrozumiałyśmy. Nie chodzi o celowe ignorowanie, tylko jakby o... bo ja wiem, wtopienie się w tło? Lubię określenie "wiszę na mojej prywatnej chmurze zamyślenia". I faktycznie, to bardzo pomaga, m. in. w skupieniu się, szczególnie w sytuacjach stresowych i podczas burzy mózgów.