Znów mi się coś skrobnęło, tym razem niekoniecznie zabawnego, ale zawsze... Ważne, że o naszym ukochanym złodzieju Okej. Miłej lektury (choć pewnie po zakończeniu to nie będzie wasz ulubiony wątek 
)...THIEF NIE NA WESOŁO, CZYLI Z ROZMYŚLAŃ GARRETT'A...
Byłem potwornie zmęczony. Trzeba było jednak załatwić jeszcze jedną sprawę - odebrać dług od Will'a. Pożyczone pieniądze już zbyt długo były "pożyczone". Wpierw udałem się jednak do domu żeby się trochę ogarnąć. Byłem głodny jak wilk, a na dodatek cały uświniony od szlamu. Kanały już poraz kolejny okazały się wybawieniem przed pogonią i... to jedyny luksus jaki oferują. Odpadki, gówna, smród i szczury. Czego człowiek nie zrobi żeby tylko uratować własną skórę. Ludzie nawet nie zdają sobie sprawy jak wielkie szczury żyją w kanałach. Strach obok takich przechodzić. Czasem zdarza się napotkać jednego z przedstawicieli "kanaliarzy" - ludzi których jedynym schronieniem są właśnie podmiejskie kanały. Nie są wrodzy, raczej uciekają, bądź tylko obserwują jak przechodzę. Boją się. Są chudzi, wynędzniali, praktycznie bez ubrań, jedzą to co im się akurat trafi. I wcale nie dziwi wysoka śmiertelność wśród nich. Są prześladowani przez prawie całe miasto. Urządza się na nich łapanki, bo jakby nie było, zagrażają wszystkim. W końcu to od nich najłatwiej złapać jakieś choróbsko, a nikomu nie widzi się tu zaraza. A już najmniej miejskim magnatom. To oni mają w mieście najwięcej do powiedzenia. A Kanaliarze? Z jednej strony szkoda tych ludzi, z drugiej faktycznie są zagrożeniem. Przed zarazą nie ma ucieczki. Gdyby wybuchła... to byłby prawdziwy pogrom. Na samą myśl o tym, po plecach przechodzą mnie ciarki.
Był późny wieczór, kiedy przyszedłem do domu. Nogi bolały mnie niemiłosiernie dając mi się we znaki z każdym niemal krokiem. Zamknąłem drzwi i podszedłem do misy z wodą. W mdłym świetle dwóch świec na tafli wody zobaczyłem swoją twarz. Wyglądałem jakbym przyszedł z pola bitwy. Zakląłem pod nosem. Zaczynałem nienawidzić swojej roboty. To już nie było to co kiedyś... Z grubsza obmyłem tylko twarz po czym z kuchni wziąłem kawałek chleba, by w końcu, z wielką ulgą, usiąść na skraju łóżka. "Nareszcie chwila odpoczynku" przemknęło mi przez głowę. Faktycznie, od dwóch dni byłem prawie cały czas na nogach. Oczy kleiły mi się tak bardzo, że wizytę u Will'a postanowiłem odłożyć na dzień następny. Teraz chciałem tylko porządnie się wyspać i odpocząć. Chyba i tak nie dałbym już rady iść do południowej dzielnicy. Nie, perspektywa przedzierania się przez całe miasto w takim stanie, zdecydowanie mi się nie widziała. Z kawałkiem chleba uporałem się w mgnieniu oka. Po chwili ułożyłem się do snu, jednak nie dane było mi zasnąć. Znów ta głupia baba z naprzeciwka darła się na swojego narąbanego męża. Trochę ich poznałem. Facet chleje prawie codziennie, ona prawie codziennie się drze... Zgrana para. Czasem, gdy mają uchylone okiennice, słyszę jej płacz. Pamiętam jak kiedyś jej męża wsadzili do więzienia. Nie wiem za co, ale nie siedział tam długo - ledwie dziesięć dni. Gdy wrócił do domu ta jego żoneczka całowała go po stopach, tak się bała o niego. Może wystraszyła się, że nie bedzie miała się na kogo wydzierać... Czy lepiej już żyć z pijaczyną niż sememu?
- Ha, rodzina... - powiedziałem cicho leżąc na łóżku i nadal wsłuchując się w kłótnię sąsiadów.
W parę chwil później uspokoili się i mogłem ponownie ułożyć się do snu. Nie mogłem jednak zasnąć. Cały czas rozmyślałem. Kiedyś chciałem zamieszkać gdzieś na wsi, wybudować domek, założyć rodzinę, mieć syna... Teraz to wszystko gdzieś uleciało. Czy życie w tym mieście rzeczywiście tak mi pasowało, czy po prostu wpadłem w jego monotonię i nie zauważałem całego jego obłędu? Ludzie jacyś tacy bez wiary, miasto brudne, zapyziałe, gotujące się we własnym, gęstym sosie. A może to nie sos? Moze to trucizna? Przecież żyję tu już tak długo, a nic się nie zmieniło. Może nie należało zachowywać równowagi? Co ona nam dała? Nic... nic poza monotonią, upadkiem i przegraną. Zakony i klasztory podupadły, już nie są w stanie przeciwstawić się komukolwiek. Stały się poddańcze, służalcze, zawsze na usługach tych co zapłacą więcej. Hammeryci? Mechaniści? Któż dziś o nich pamięta? Zostali zapomnieni i żyją gdzieś na skraju społeczeństwa nie mieszając się do spraw miasta. Z ich starych katedr ludzie urządzili jakieś puby, banki, mieszkania... Każdy obojętnie przechodzi obok tych budynków, nie pamiętając ich dawnej świetności. Tylko metalowe, uliczne latarnie przypominają jeszcze o czasach potęgi Mechanistów. A sami ludzie? Gotują się w tej miejskiej mieszance zrezygnowania, żyjąc z dnia na dzień. I tak przemija im te parszywe życie. Coraz więcej ich mieszka w kanałach, bo nie mają już gdzie pójść. Keepersi... nawet oni przegrali. Teraz pozostała po nich już tylko banda starych, zrzędliwych idiotów, którzy nie potrafią przyznać, że kiedyś popełnili poważny błąd i utrzymują nadal, że wszystko jest w porządku. Nie szkolą już nowych ludzi, ich tajemnice umrą wraz z nimi. Zresztą... widziałem te tajemnice... same śmieszne, zabobonne bzdury. Magnaci? Biją się między sobą o dobre posady. Ileż to razy dochodziło już do morderstw wysoko postawionych osób. Jedni mordują drugich, zastawiają na siebie sidła, tworzą koalicje, które po spełnieniu zamierzonego celu, natychmiast się rozpadają i tworzą się nowe... przeciw niedawnym sprzymierzeńcom. Nawet na ulicach przestało być bezpiecznie. Kiedyś straży było pełno na każdym kroku, dziś na ulicy więcej awanturników niż stróżów prawa... Ulice stały się niebezpieczne i nieprzyjemne. Miasto gnije od wewnątrz...
- Co ty tu robisz? - szepnąłem do siebie z niedowierzaniem.
Co ja tu robię? Kim ja wogóle jestem? Jestem kolejnym przegranym. Nawet facet idący przez całe swoje życie, tylko i wyłącznie swoją niezależną drogą, przegrał. Nawet ja nie zdołałem uciec od miasta, choć starałem trzymać się jak najdalej od jego brudów. I jak na ironię, leżę teraz na łóżku cały umazany od szlamu tego miejsca. Zawsze starałem się robić to co uważałem za słuszne, zawsze starałem się, aby to miasto było takie jakie jest. I jak na ironię teraz nienawidzę tego miasta. Nie chciałem aby nieodpowiedni osobnicy wywrócili ja do góry nogami, a teraz jak na ironię to miasto samo staje na głowie. Z zapału, który kiedyś mną powodował pozostał smutek i żal. Żal, że nie wyrwałem się stąd kiedy miałem okazję. Po zlikwidowaniu Karrasa poraz drugi zaufałem jednak niewłaściwym ludziom. Co teraz? Teraz jest już za późno - czas na sen...
Obudziłem się przed południem. Musiałem być cholernie zmęczony. W kuchni jak zwykle tylko kawałek sera, jakaś marchewka i stary chleb. Całe moje śniadanie... W końcu umyłem się porządnie, ubrałem czyste ubranie i ruszyłem na miasto. Był już najwyższy czas odebrać dług od Will'a. Nie było go jednak w domu. Tym lepiej dla mnie. Zabrałem co moje i ruszyłem spowrotem do domu. Znów zauważyłem małą grupkę strażników. Szykowała się nagonka na Kanaliarzy. Szedłem za strażnikami ciekaw czy dziś na kogoś natrafią. Znalezienie grupki kryjącej się zaraz obok kraty ściekowej nie było trudne. Strażnicy nie trudzili się za bardzo - wrzucili do kanału puszkę z trującym gazem. Dobrze znałem ten chwyt, w końcu nie od dziś przyglądałem się takim łapankom. Chociaż... może lepiej pasuje tu słowo eliminacja. W każdym razie nawet nie pamiętam od kiedy przyglądanie się temu wszystkiemu, stało się to dla mnie rozrywką. Zawsze to była jakaś odmiana, ale kiedyś budziłaby we mnie wstręt... Usiadłem na murku i przyglądałem się temu jak giną kolejni Kanaliarze, jak giną kolejni ludzie. A ja jak zwykle nie robiłem nic... tylko patrzyłem. Niczemu nie zapobiegłem, nic się nie zmieniło, przegrałem...
Zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia. Szybkim krokiem udałem się do domu. Ze skrytki w szafie wygrzebałem jakiś stary solidny sznur. Poszedłem na poddasze. Była tu istna graciarnia - jakieś skrzynki, stare beczki, papierki, wypalone pochodnie, skurzone książki. Same niepotrzebne rzeczy. Poszedłem w głąb pomieszczenia, tam gdzie było najciemniej. Zdawało mi się, że z każdym krokiem coraz mocniej ściskam w dłoni sznur. Owiązałem go wokół belki stropowej. Przyniosłem z kąta jakąś starą skrzynkę i położyłem pod sznurem. Nagle usłyszałem jakiś szelest. Podszedłem do beczek i zobaczyłem, że spaceruje sobie między nimi szary kot. Przegoniłem go kopniakiem. Wróciłem do skrzynki, wszedłem na nią i owiązałem sobie sznur wokół szyi. Spojrzałem przed siebie. Czas na sen...
Dzięki mav! 
98% complete
).
:D