Thief Forum

Usiadła z powrotem, a ja obok niej:
-Co czytasz? - spytałam by jakoś zacząć rozmowę
-Tak sobie przerzucam obrazki... nawet nie wiem co to za książka... ty jesteś tą anorektyczką co ja przywieźli wczoraj?
-Pewnie wczoraj – odparłam z lekka zaskoczona tą bezpośredniością
-Ja jestem trzykrotną samobójczynią – odparła z jeszcze bardziej porażającą szczerością – pierwszy raz w domu, drugi i trzeci tutaj. Ci frajerzy nadal nie wiedzą jak mnie powstrzymać, nie maja pomysłu. Izolatka nie wchodzi w grę, bo za to dostają mniej kasy. Chcę by w końcu mi wyszło, a wtedy to będzie koniec tego szpitala!
-Nie rozumiem – wyszeptałam przerażona tym, co właśnie usłyszałam
-To proste – wciąż kartkowała książkę nie spoglądając na mnie – jak nareszcie z sobą skończę, to zarówno sama się uwolnię, jak i was wszystkie. Po prostu wtedy rząd zrobi tu dochodzenie, wyjdzie jakie to piekło i będą musieli je zamknąć! Was wrócą do domu, a ja będę miała swoją cichą satysfakcję na tamtym świecie. Ale.. na razie nie mam okazji. Tamte dwie zmarnowałam...
-To znaczy?
-Pierwsza, to powiesiłam się na wyrwanym ze ściany wężu od prysznica. Mam parę w łapach, ale by być uczciwą to przyznam, że był mocno obluzowany, zapewne już ktoś wcześniej próbował to zrobić, ale nie dał rady. Niestety, znaleźli mnie trochę zbyt szybko i odratowali. Drugi przypadek był dwa tygodnie temu, w święta. W korytarzu powiesili pod sufitem kilka bombek, oczywiście robili to faceci którzy są strasznie zapatrzeni w to że są tacy „wielcy i silni”. Zapomnieli, że są też wysokie dziewczyny… no i ja doskoczyłam do jednej bombki, chwyciłam jej mocowanie i wyrwałam, trochę ważę w końcu. Rozbiłam ją i się podcięłam, ale znowu mnie kurna odratowali! Teraz czekam na kolejną okazję, zobaczymy co to będzie. Najbardziej bawi mnie to, że oni nie domyślają się, absolutnie nie mają pojęcia co może być następnym narzędziem... tym razem mi się uda!

Chciałbym wam opowiedzieć coś o smokach. Tak tak, wiem że znacie takich historii tyle, że sami zagięlibyście mnie niejedną z nich. Ale powiedzcie sami... ile z nich opowiedział wam sam smok?
Tak, jestem smokiem, a dokładniej Impuretem. Co to oznacza? Otóż istnieją trzy podstawowe gatunki smoków, Impurety, Sethurety oraz Horety. Nasz wygląd jest dość osobliwy, gdyż przypominamy sobą bogów, którzy nas stworzyli... to długa historia, kiedyś ją opowiem. W każdym razie ja mam smukłe ciało porośnięte czarnym futrem, łapy wyposażone w potężne pazury, ale i miękkie poduszki, byśmy pomimo swej wielkiej masy mogły stąpać lekko i cicho. Lot umożliwiają nam opierzone skrzydła, podobne do ptasich. Moje są całe czarne jak reszta futra i me oczy ze źrenicami w kształcie czteroramiennej gwiazdy. Sethurety są piaskowej barwy, a Horety czarno- białe, tak jak sokole. To nawet logiczne, bo takie smoki mają sokole głowy, tak jak ja mam szakala, a Sethurety zwierzęcia Sza. Sokoły są trochę mniejsze od innych, ale za to najszybciej latają. Mniejsze, ale i tak ogromne, gdyż ich ciała bez ogona mają długość 25 metrów. Ja mierzę aż 30, ale przeciętny przedstawiciel mego gatunku raczej 28.
Opisanie mojego świata zajęłoby mi wiele dni, a przecież nie macie tyle czasu. Zatem streszczę się do kilku podstawowych informacji. Jak okiem sięgnąć, tylko piasek. Królestwo Thisis, w którym się urodziłem i wychowałem można określić mianem królestwa tylko w dolinach rzecznych, gdzie rośnie zielona trawa i występuje żyzny muł, z którego ludzie czerpią swą siłę, a nawet budulec do wznoszenia gigantycznych budowli. Jak oni wyglądają? Mają czarne włosy, ciemną karnację, choć nie czarną. W tym kolorze są ich oczy i obwódki dookoła nich, tak zabawnie przeciągnięte do tyłu. To żadna farba, tylko prawdziwy kolor skóry w tym szczególnym miejscu. Bogowie chcieli, by ich lud wyróżniał się wśród innych wszystkim: od wyglądu aż po wzrost. Są niezwykle drobni nawet jak na tak nieduży gatunek jak ludzie. Ich mężczyźni rzadko przekraczają metr sześćdziesiąt wzrostu, a kobiety metr czterdzieści i pięć. Są smukli i szczupli, choć muskularni.
I bardzo religijni, toteż ich bogowie słyną ze swej potęgi. Sam żadnego z nich nigdy nie widziałem, ponoć nie zstępują na ziemię bez powodu. Jednak... często czuję ich obecność tuż obok mnie.
A co ja tu robię? Jaka jest rola smoków w życiu królestwa?
Smoki same w sobie żyją sobie wśród ludzi tak jak oni żyją ze sobą. My ze względu na skrzydła i rozmiary służymy im jako środek transportu, oni nam budują schronienia, karmią i dbają. Nie nazwałbym tego hodowlą, jak ktoś nierozważnie mógłby to tak określić. To jest układ, pakt z obustronnymi korzyściami. Jak któremuś z nas coś w tym sojuszu nie pasuje, to może uciec na pustynię, gdzie bezie musiał polować, by utrzymać się przy życiu.
Aż mnie ciarki na myśl przechodzą, gdy o tym pomyślę. Żyć samotnie? Bez tej maleńkiej ciepłej dłoni, która gładzi futro i drapie za uszami? Bez tego niewyczuwalnego ciężaru na szyi? Bez delikatnego głosu, który koi zmysły?
O kim mówię? O swoim jeźdźcy, którą jest moja najdroższa, filigranowa Kebehut. Dziewczęta rzadko parają się tym fachem, ale kronikarze potrafią wymienić niejedną słynną Zalladrinę, czyli smoczą wojowniczkę... nie proście bym używał więcej tego ostatniego określenia. Wydaje mnie się płytkie i niegodne tak szlachetnej postaci. To taka sama różnica jak między „żołdakiem” a „żołnierzem”.
Kimże jest Zall i Zalladrina? Już tysiącletnie papirusy i najstarsze freski przedstawiają ludzi jeżdżących na smokach i walczących z innymi smokami lub ludźmi. Jednak ludzkie wojny to bardzo mała część pracy lub też obowiązków mego rodu. Przede wszystkim służymy królestwu, w którym przyszliśmy na świat, a także bronimy go przed demonami Duatu, krainy umarłych. Teoretycznie te posępne stwory nie zapuszczają się do Thisisu, a ludzie połączywszy siły daliby rade z nimi walczyć... to jeśli wierzyć pradawnym hieroglifom... one kiedyś nadejdą i przyniosą ze sobą tylko pożogę i śmierć. Nie będą to te małe i słabe demony, które nawiedzają opuszczone przez ludzi miejsca oraz rodzą się z przekleństw, ale olbrzymie potwory.
Póki co smoki najbardziej przydają się wtedy, gdy trzeba coś ciężkiego szybko dostarczyć do innego miasta, albo gdy dwa królowie postanowią radykalnie sprawdzić swoją siłę. Zallowie nie powinni mieszać się do tych plugawych wojenek, ale złoto zawsze będzie kusiło do łamania zasad. Nie każdy umie nakarmić się samym honorem.
Trzeba przyznać, że ludzie i smoki mają dużo więcej ze sobą wspólnego, niż wynikałoby to z naszego wyglądu... właściwie tylko on nas poważnie różni. Pomiędzy bajki trzeba włożyć legendy o smoczej mądrości czy ludzkiej brawurze... to podobne umysły. Wynikają też z tego miłe rzeczy... np. przyjemność z dotyku i to nie taka, kiedy kot mruczy głaskany ręką człowieka. To taka przyjemność, jak mężczyzna dotyka kobietę, a kobieta mężczyznę. Dlatego cieszę się niezmiernie, że moim jeźdźcem jest właśnie ona...
Ona...
Ona...
Mierząca aż sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, posiadająca jak przystało na jeźdźca długie do pasa włosy, nosząca krótką suknię kończącą się niedaleko tuż poniżej biustu. Swoje święte miejsce i nogi okrywa bardzo niecodziennym w tych stronach strojem, choć słyszałem ze w innych krajach wielu mężczyzn takie coś posiada. Są to dwie jakby rury z materiału, które łączą się u góry, a wszystko utrzymuje się za pomocą pasa. Specyficzny wynalazek, ale bardzo praktyczny.
Czy powiedziałem już dosyć? Czy umiecie już wyobrazić sobie miejsce w którym żyję? Jeśli tak, to chciałbym rozpocząć właściwą opowieść...

-Wstawaj!
-Mmm… popieśćmy się jeszcze trochę…
-Ej, Dastan to nie sen!
-Proszę… Au! Co ty do diaska robisz?
Nad nim stał Pedro. Wzkazał kierunek po jego lewej.
-I o to Fidańsk. Stolica całego Cesarstwa, największe miasto na całym kontynencie!
Dastan rozciągnął mięśnie, wstał i ujrzał coś niezwykłego. Wysokie mury na gdzieś na dwieście sążni, za nimi majestatyczny, jeszcze wyższy stołp – Serce Fidanii.
-Na co czekamy? – Dastan założył kapelutek i poprawił zgięty strój.
-Sprawdzają wozy.

[...]

Do wozu podszedł strażnik z halabardą.
-Teraz wy. Co w tych worach jest? – Zapytał
-Ziarno. Waćpan sprawdź jak nie wierzysz. – Pedro był lekko poirytowany
-Ano, sprawdzę. Może waćpan do miasta elfa przemycasz.
Pedro ledwo opanował złość. Żołnierz wszedł, sprawdził drzewcem berdysza worek i rozkazał:
-Otwieraj pan to cudo.
Kupiec posłusznie odwiązał worek. Rzeczywiście, było w nim ziarno.
-Ten też i ten. A co w tych skrzyniach? Elf? A może nord?
-Waćpan niech się zamknie w końcu! – Wrzasnął kupiec i odwiązał dwa pozostałe worki i otworzył skrzynie.
W skrzyni nie było elfa, ni norda tylko wełna. W worach również było ziarno.
-W porządku, w porządku. Na żartach pan się nie znasz? – żołnierz zmieszał się - Czasy ciężkie, mroczniaki po lasach i górach krążą… Co my im zrobiliśmy? Ano nic.