The Seven Shades of Mercury
czyli Młotodzierżcy jako te groby pobielane
Autor: Hammerite Imperium Team
Data wydania: 2009
Typ misji: klasztor/katedra
Motyw przewodni: rywalizacja drużyn Młotodzierżców
Uwagi: pierwsza część serii, która nigdy nie powstanie
Ocena końcowa: przyzwoita*
Pomysł: Przyznam szczerze, nie bardzo go rozumiem. Akcja dzieje się w znanym świecie, jednak w innym (wcześniejszym czy późniejszym – trudno ocenić) czasie. Rozrzucone po mapie teksty dają niezły wgląd w sytuację geopolityczną, co z jakiegoś powodu wydało się twórcom ważne. W każdym razie – akcja dzieje się w tytułowym Imperium Młotodzierżców, w akademii Młotków, gdzie z jakichś powodów szkoli się... złodziei? Bo o to właśnie chodzi w grze: ostateczny egzamin i siedem drużyn, próbujących wydrzeć sobie ikony, a przy okazji jak najwięcej łupów. Co z „Thou shalt not rob from the house I have built”? Nie mam pojęcia. Widocznie dotyczy tylko maluczkich.
Wykonanie: "The Seven Shades of Mercury” jest jedną z tych misji, gdzie zaraz po przekroczeniu progu szczęka opada do samej ziemi i zostaje tam do samego końca. Katedra jak i przylegający do niej klasztor wyglądają po prostu przepięknie, przystrojone w nowe tekstury i obiekty wykonane specjalnie na potrzeby misji (czy raczej kampanii, która nigdy nie powstała), ze szczególnym uwzględnieniem cudownych fresków i witraży. Wrażenia potęguje ciepłe, jasne światło padające z licznych okien (mimo, że na zewnątrz noc ciemna a głucha
). Jedyny zarzut, jaki można mieć, to że niektóre pomieszczenia są zbyt duże lub zbyt słabo zagospodarowane (tyczy się to zwłaszcza głównej i katakumb, a także mało finezyjnego cmentarza). Podczas gry towarzyszyć nam będzie cudowna, klimatyczna muzyka, również specjalnie skomponowana i nagrana. Mamy nawet bardzo klimatyczne filmiki, jedne z najpiękniejszych, jakie widziałam (i to nie tylko w fanmisjach do „Thiefa”), wyświetlające się jako „intro”, „outro”, na wygraną i przegraną.
Jedyny problem mam z tym, że wszystko to jakieś mało „Thiefowe”. Niby fanmisja ma wnosić coś nowego, jednak sama rozgrywka skutecznie morduje to wrażenie, więc pod koniec dostajemy niby nie „Thiefa”, ale „Thiefa”, tylko jakoś mało „Thiefowatego”. Jeśli czujecie się skonfundowani, nie martwcie się – ja też.
Wrażenia: Mimo że pomysł zdaje się sugerować pewną nową jakość, nie dajcie się zwieść – TSSoM to schematyczna niemalże do bólu misja złodziejska, której jedynym celem jest kradzież ikon i pewnej ilości łupów. Szkoda, bo zapowiadało się rewelacyjnie. Kradzież nie powinna nastręczyć żadnych trudności – łupy nie są jakoś szczególnie mocno schowane, a ikony – czasem wręcz wystawione na widok. Jedyną przeszkodą są naprawdę sporadyczne i łatwe do ominięcia pułapki oraz strażnicy, znaczy, tfu, nasi bracia w wierze. Mimo że pozornie to wciąż ci starzy, dobrzy Młotodzierżcy, jednak twórcy przyznali im różne umiejętności i sprzęt, co sprawia, że każda z drużyn ma własny, niepowtarzalny charakter. Biali (czyli my) to złodzieje, niebiescy – ofiary losu (serio, nie wiem, czym się wyróżniają; chyba tylko niewyróżnianiem się), złoci – zdrajcy (no dobra: stawiam na dyplomatów, zważywszy na ilość wysoko postawionych gości, których przyjmują), purpurowi – magowie, czerwoni mają lampy, srebrni – superstroje chroniące przed większością znanych ludzkości ataków, czarni – peleryny niewidki. Każda z drużyn ma też indywidualny zestaw dźwięków i choć ich jakość momentami pozostawia sporo do życzenia, same kwestie są dokładnie takie, jakich spodziewalibyśmy się po Młotodzierżcach: prze-u-ro-cze!
A ponieważ kocham Młotodzierżców i ich kwestie całym swoim mrocznym sercem, możecie sobie wyobrazić moją radość. Zabawny fakt: jedynie członkowie czerwonej drużyny posiadają młoty (nie, my też go nie dostaniemy. Widocznieśmy niegodni dzierżyć święte narzędzie Budowniczego. Jeszcze!).
Jeszcze jedno: początek tej misji to jedna z tych idiotycznie trudnych rzeczy, których wszyscy nienawidzą, a które autorzy fanmisji z uporem godnym lepszej sprawy stawiają nam na drodze. Ale muszę przyznać, nieźle buduje to poczucie beznadziejności sytuacji, w której znalazł się nasz bohater. Lądujemy sami, bez ubrań i broni, na samotnej krze pośrodku rzeki (ok, może trochę dramatyzuję) i musimy przedrzeć się przez hordy wrogów, najlepsze pułapki misji i naprawdę idiotyczny skok, zanim w ogóle zaczniemy zabawę. Kiedy jednak będziemy to mieli z głowy, misja staje się łatwiutka: sprzętu mamy na pęczki, a przeciwnicy, choć pozornie groźni, nie stanowią większego zagrożenia. Oczywiście, kiedy już ich zlikwidujemy
Wrażenia: TSSoM to typowa misja-wydmuszka: piękna z zewnątrz, w środku pusta. Niby jest jakiś pomysł, choć nieco abstrakcyjny, widać, że misja miała być początkiem dłuższej kampanii, w której te wszystkie fakty geopolityczne miały nabrać znaczenia, jednak sama rozgrywka nie wykorzystuje ani grama tego potencjału i ogranicza się do prostackiej wręcz kradzieży kolejnych ikon. Na obronę mogę podać, że same kradzieże są dość przyjemne, a architektura naprawdę ładna, więc w sumie nie żałuję spędzonego nad nią czasu, jednak spodziewałam się czegoś więcej.
*Moja własna, prywatna skala prezentuje się następująco:
Perełka - ideał
Całkiem całkiem - do ideału jeden krok
Przyzwoita - byłaby dobra, gdyby wyeliminować kilka bolączek
Przeciętniak - nic specjalnego
Kaszana - brak słów
I am brick, I am mortar, I shall bring to the heathens slaughter *nuci*
. 
)
Fantastyczna misja! Ciekawy pomysł, świetne wykonanie. Na początku bałem się że to będzie jakaś rozwałka w stylu misji Perda Quinteli tyle że z rozmachem - na szczęście się myliłem 
, co może być powodem? Aha, w niektórych miejscach znikają całe stoły, tekstury, coś z FPSami jest chyba.
Za to twórcy (bądź twórcom) wielkie brawa! 
) Ostatecznie spróbuj zainstalować T2 od nowa.
Im dłużej gram, tym większy mam spadek fps'ów. Na początku jeszcze dało się jako tako grać. Przy jednej klatce na sekundę stwierdziłem, że taka gra mnie już nie bawi. Z góry chciałem odrzucić argumenty typu "winna złożona architektura", bo nie zależnie czy jestem w katedrze, czy w wąskim korytarzu to nie mam różnicy. Miałem już przyjemność z kilkoma takimi niezoptymalizowanymi(?) fanmisjami, że na początku niemiłosiernie cięło, a potem nagle ni stąd ni zowąd wszystko pięknie śmigało (nawet te początkowe przycinane obszary). Myślałem, że tutaj też tak będzie, ale się nie doczekałem. 
